نمی توان گفت که برابر الاهلی عربستان از همان ابتدا انتظار برد داشتیم، حتی دقیقه 85 که تنها 5 دقیقه با برد فاصله داشتیم و آن پنالتی کذایی به سود الاهلی نتیجه را به تساوی کشاند و آه و فریاد هوادار در همان لحظه به آسمان رسید.
اینکه دوست داشتیم تیم محبوبمان در یک شب به یادماندنی یک نتیجه فراموش نشدنی را بدست بیاورد که تا مدتها در اذهان اهالی فوتبال باقی بگذارد پر بیراه نگفته ایم، اینکه دوست داشتیم در شبی که حال مان به واقع پس از مدتها خوب بود عالی می شد دروغ نگفته ایم اما نشد.. نه آن پنالتی دقیقه 85 و نه آن گل آفساید دقیقه 90 که نفسی به راحتی کشیدیم.
استقلال آن شب حال مان را خوب کرد، درست وقتی که داسیلوا به محوطه جریمه حریف رسیده بود و با یک شوت عالی دروازه الاهلی را باز کرد و استقلال را برای اولین بار از حریف قدرتمند خود پیش انداخت، حال مان وقتی بهتر شد که اسلامی با شوت برق آسا و مهار ناشدنی گل دوم را وارد دروازه الاهلی کرد، این به آن معنا بود که استقلال هرگز از قدرتمندترین تیم گروه نمی ترسد.
هر چند در خلق موقعیت الاهلی دو بار توپ را به تیر دروازه مان کوبید و روی دو پنالتی به گل رسید و چندین صحنه خطرناک دیگر بوجود آورد و حسینی مانع باز شدن دروازه مان شد، اما استقلال هرگز آن تیم بازی برابر النصر نبود، استقلال هرگز رنگ و بوی تیمی که برابر الهلال به توپ بسته شد و یک شکست سنگین را کسب کرد نبود. این استقلال بسیار متفاوت بود، تیمی بود که در عین شایستگی حتی استحقاق برد را هم داشت به همین سادگی.
وقتی استقلال هفته به هفته و بازی به بازی بهتر می شود حال هوادار هم خوب می شود و حال خوب استقلال از حال خوب هوادار است و این یک تقابل فی ما بین است، حال هوادار به حال استقلال بستگی دارد و حال استقلال به حال هوادار.
دوست داریم و انتظار داریم که این روزهایمان همچنان ادامه داشته باشد، برای روز شنبه برابر فولاد در لیگ، برای بازی روز چهارشنبه برابر مس در جام حذفی و همین طور بازی های دیگرمان در لیگ.. این استقلال قرار است از این پس تنها حال هوادارانش را خوب کند و بس.

14 آذر 1403