استقلال همچنان دارد توی ذوق می زند، سه بازی متوالی سه تساوی هیچ معنای خوبی نمی تواند داشته باشد، همچنان منتظریم تا استقلال هفته به هفته بهتر شود اما انگاری نمی شود؟!
نمی خواهیم اینجا باز آه و ناله و شیون راه بیندازیم، قصد این را هم نداریم که زمین و زمان را به هم بدوزیم، اگر اعتراضی می کنیم چون ظاهر و باطن تیم محبوبمان را می بینیم، اگر گلایه ای می کنیم چون واقعا از هفته های بعد می ترسیم، هیچ نکته امیدوار کننده ای در این تیم دیده نمی شود انگار تنها در این تیم فقط نفر اول نیمکت ها تغییر کرده است اما شیوه و سبک تیمی هنوز ناامید کننده پیش می رود.
شاید تنها در میان این همه تساوی و آن اوایل شکست برابر خیبر و تراکتور آن دو برد برابر مس در جام حذفی و فولاد کمی لبخند روی لبان نشاند اما بعد از آن دیگر هیچگاه چهره مان لبخند را ندید، وقتی تیم محبوبمان رنگ برد را هم ندید.
انگار شوک تغییر سرمربی تنها در یکی دو بازی اول تاثیر گذار بود و هر چقدر هفته ها و بازی ها ادامه پیدا کرد حتی تغییر نکونام و آمدن موسیمانه هم نتوانست تیم را از بحران عدم نتیجه گیری نجات دهد، به قول دوستی که می گفت استقلال زمان نکونام یکی در میان مساوی می کرد یا می باخت، اما با موسیمانه استقلال تنها مساوی می کند اما هیچ کدام شان آن هدفی که باید دنبال کنند را نمی شناسند، آن هم رنگ برد.
استقلال و استقلالی ها همچنان در حسرت برد به سر می برند، آخرین بازی نیم فصل مان هم درست یک هفته دیگر برابر سپاهان است و دیگر حرفی برای گفتن نداریم.

6 دی 1403