تساوی و تساوی و تساوی و بالاخره باخت... و بیگانه با برد حتی از نوع خفیف و اقتصادی اش...
این داستان این فصل تیمی است که هوادارانش هنوز باور ندارند که چه کابوس سخت و سنگین و عجیب و دردناکی را در حال سپری کردن هستند، فصلی که به طور قطع بدترین و تلخ ترین فصل نتیجه گیری برای استقلالی ها بوده است.
حتی بدتر از فصلی که منصوریان در ابتدای آن جای خود را به شفر داد و حتی بدتر از فصلی که محمود فکری در نیم فصل جای خود را به فرهاد داد.. فصلی که نکونام رفت و موسیمانه هم توانایی بازسازی این تیم را ندارد از یک سمت طوری در حال سقوط است که حتی بدبین ترین هوادار این تیم هم باور این اوضاع را برای تیم محبوبش نداشت.
استقلال این فصل نه تنها سرمربی اش بلکه حتی مدیرعامل اش را هم تغییر داد اما دریغ از یک شوک، دریغ از یک تحول در نتیجه و انگار این تیم بیش از آن چیزی که تصور می شود بیمار است و درمانی برای آن پیدا نشده است.
نه به واقع این تیم استقلال نیست و تنها نام آن را یدک می کشد، تیمی که باید از ستاره پر باشد و بازیکنانش از سنگینی نام و وقار خود در زمین حتی نای نفس کشیدن را از حریف مقابل خود بگیرند تبدیل به تیمی بی ستاره و با بازیکنانی کم نام و نشان و ساده ای شده است که هیچ حریفی دیگر هیچ ترسی برای مقابله برابر آن ندارد و حتی دیگر برد برابر این تیم برایشان افتخار هم محسوب نمی شود.
بردن استقلال رده یازدهم جدولی که توانایی گلزنی ندارد چه برسد به بردن یک بازی دیگر برای هیچ تیمی افتخار نیست، به همین خاطر این استقلال دیگر حتی رنگ و بوی استقلال را هم ندارد و تبدیل به نام کمرنگی می شود که برای محو نشدن آن باید تلاشی صورت بگیرد.

1 بهمن 1403