نمی دانیم اگر ناصر حجازی بود و این فصل ها و روزهای تیم استقلال را می دید چه حرص و جوشی می خورد، اصلا خوب شد این روزها را نمی بیند، وقتی کاری از دستش برنمی آید یعنی موانعی بزرگ پیش رویش می گذاشتند تا حرفی نزند و اقدامی نکند، آنوقت واقعا می شکست.
تا ناصر حجازی بود از حضورش می ترسیدند و تا سالها پس از پرواز ابدی اش همچنان از سایه اش می ترسیدند تا باورشان شد استقلال دیگر پیشکسوت نترس و با غرور و زبان سرخ دار ندارد، همه کار کردند.
این روزهای استقلال علاوه بر حاصل مدیران و مسوولان ناکارآمد و بی کفایت و بی تعصب به نام استقلال، حاصل عدم داشتن بزرگان و پیشکسوتان متعصبی است که نه برای پست و مقام در باشگاه و نیمکت این تیم، بلکه برای سالها پوشیدن پیراهن این تیم به آن عشق می ورزند و حتی از دور از تیم حمایت می کنند و نقص و تعلل و ناکارآمدی و ضعف ها را برنمی تابند و حرف می زنند، چون می دانند سکوت و همراهی با عوامل این ناکامی ها خود خیانت بزرگی به نام و اعتبار استقلال بزرگ است.
حیف این روزها دیگر چنین پیشکسوتانی نداریم، پس از رفتن ناصر حجازی و سپس منصور پورحیدری دیگر پیشکسوتان هم دنبال کمیته فنی و مستمری و از این جور حرفها هستند و همراه با این اوضاع پیش می روند.
۱۴ سال شاید به یک چشم برهم زدن گذشته باشد، اما برای استقلال و هوادارانش وقتی یک بزرگتر و حامی نمی بینند به اندازه ۱۴ قرن سپری شده است.

1 خرداد 1404