استرس و اضطراب در تمام ۹۰ دقیقه طبیعی بود، هر چه از بازی می گذشت بیشتر باور می کردیم که ترس از شکست بازیکنان را سنگین کرده بود، بازی فینال بود و بازیکنان حق اشتباه نداشتند، استقلال با تمام ناکامی های این فصلش حالا که فینال رسیده بود محکوم بود به بردن، محکوم بود به تصاحب جام والا اتفاق تلخ دیگری می افتاد.
گل دقیقه ۱۲۰ نه تنها چشمی، بلکه همه هواداران را شوک زده کرد، فرصتی برای خوشحالی نبود، انگار باید جنگ و دعواهای درون و کنار زمین تمام می شد و داور ادامه بازی را در دقیقه ۱۲۵ اعلام کند تا باورمان شود که بردیم، باورمان شود قهرمان شده ایم.
واقعا حیف بود جز استقلال تیم دیگری به قهرمانی می رسید.
تیمی که پرافتخارترین و رکوردار ترین و بهترین تیم جام حذفی را یدک می کشد نمی بایست مقابل تیمی چون ملوان که فکر کرده بود می توانست استقلالی که بحران زده است را شکست دهد.
با این قهرمانی حال دلمان خوب شد، هر چند پس از ۷ فصل به جامی رسیدیم که در آن تبحر داریم و پس از سه فینال ناکام بالاخره به حق خود رسیدیم اما خیلی خوب بود.
این قهرمانی لذت بخش مبارک همه هواداران متعصب استقلال.

8 خرداد 1404