هنوز مدیران باشگاه در حال وعده و وعید دادن هستند، هنوز شعار می دهند، هنوز می گویند وقت و فرصت هست، هنوز می گویند تیمی برای قهرمانی در هر سه جام می بندیم و اگر فرصتی هم بشود سری به لیگ آزادگان هم خواهیم زد.
وقتی از آن سمت به اردوی آماده سازی استقلال در ترکیه نگاهی می اندازیم می بینیم که با تیمی که هنوز کامل نیست و نصف و نیمه است رفتن به اردو هیچ معنایی ندارد، هنوز جاهای خالی و نقاط ضعف فراوان داریم که ادامه فصل گذشته است و هنوز رفع نشده اند و ظاهرا با تصمیم ها و عملکرد این مدیریت مشخص است که قرار بر رفع جاهای خالی و حل نقاط ضعف نیست.
اوضاع کنونی استقلال نسبت به فصل گذشته هیچ تغییری نکرده است، اوضاعی که با وعده و وعیدها و شعارهای مدیریت باشگاه از انتهای فصل گذشته قرار بر بهتر شدن می رفت اما با پایان فصل و قهرمانی استقلال در جام حذفی هیچ چیزی تغییر نکرد، از تاخیر در انتخاب سرمربی و حال تاخیر در جذب بازیکنان مورد نیاز برای سرمربی یعنی اینکه اوضاع استقلال برای فصل آینده هم اصلا خوب نیست.
مطمئنا با یکی دو نتیجه دور از انتظار در ابتدای فصل، چند تساوی متوالی یا چند شکست متوالی باز صدای اعتراض و شکایت ها بالا خواهد رفت، باز شعار حیاکن رها کن ها شروع خواهند شد، باز تغییر در مدیریت باشگاه و یا اگر زور بر تغییر مدیریت نباشد به تغییر سرمربی قبل از پایان نیم فصل اول خواهد انجامید و این زنگ خطری است که آقایان در مدیریت باشگاه با اینکه با صدای بلند در حال شنیدن آن هستند اما باز خودشان را به نشنیدن می زنند و فکر می کنند که هواداران متوجه نمی شوند.
هوادار از این همه تغییر در مدیریت خسته شده است، از این همه تغییر در کادرفنی خسته شده است، از عدم جذب بازیکن ستاره خسته شده است، از اینکه به واقع دلسوزی نیست که این ناکامی ها را به پایان برساند خسته شده اند انگار استقلال برای هیچ کس اهمیت ندارد و به واقع هم این چنین است.