هنوز اتفاق تازه ای نیفتاده است که بخواهیم به این زودی ها اتفاق تلخ چند روز پیش را به باد فراموشی بسپاریم، هنوز از تیم مان ناراحتیم، از تک تک بازیکنان مان دلگیر و عصبی هستیم، از کادرفنی که نتوانست در تمامی دقایق جلوی خوردن گل های بیشتر را بگیرد و حتی تا دقیقه 1+90 هم از حریف گل هفتم را دریافت کرد ناراحتیم.
این ناراحتی هم با یک عذرخواهی خشک و خالی هم رفع نمی شود، هوادار استقلال حتی با عذرخواهی دسته جمعی هم ناراحتی اش کم نمی شود، اما این به آن معنا نیست که بخواهیم استقلال مان (بله درست بخوانید، استقلال محبوبمان، نه بازیکنان کم کار و کوتاه کار) برای بازی بعدی تنها بگذاریم و با آن قهر کنیم.
هوادار واقعی استقلال تیمش را هرگز تنها نمی گذارد، اما تنها تیمش را حمایت می کند، نام استقلال را فریاد می زند و کاری به اسامی بازیکنانش ندارد، تا زمانی که بازیکنان بدانند که درون چه تیمی و پیراهن چه تیمی را بر تن کرده اند و روی دور برد و صدرنشینی بیفتند، آنگاه است که هوادار آبی هم ناراحتی اش کم کم تبدیل به آرامش و سپس خوشحالی می شود والا هوادار استقلال نباید نه اهل قهر کردن باشد و نه اهل رها کردن.
استقلال روزهای تلخ اش بیشتر از روزهای شیرینی اش بوده است این را خوب می دانیم، اما چه کنیم که تیم مان را دوست داریم، چه کنیم که استقلال مان را عاشق هستیم، اما سر جای خود و به موقع خود انتقاد می کنیم، اعتراض می کنیم اما رهایش نمی کنیم، تنهایش نمی گذاریم چون رسم هواداری را خوب یاد گرفته ایم، هوادار یک روز و دو روز و یک ماه و دو ماه و یکسال و دو سال این تیم نیستیم، ما رسم هواداری مان را خوب به جا می آوریم و آنان باید رسم تیم داری و کسب برد و موفقیت و رسیدن به قهرمانی را باید یاد بگیرند و انجام بدهند.

29 شهریور 1404