✍️ محمود فخرالحاج 🔹فصل گذشته وقتی اکثر ستاره ها از جمله دیاباته و قائدی و مطهری و میلیچ و اسماعیلی و...و... در تیم حفظ شدند و خروجی کمی انجام شد، تنها یک سرمربی موفقی می خواست تا این تیم بتواند از همان ابتدا با سرعت به هدف اصلی خود که همانا قهرمانی است برسد.
🔹یک نیم فصل گذشت، هرچند استقلال در اکثر هفته ها در صدر بود یا در رده دوم قرار داشت، اما هواداران از شیوه و سبک بازی تیم محبوبشان هرگز رضایت نداشتند و این سبک بازی آنها را به خاطرات خوبی یاد آوری نمی کرد.
🔹هواداران از تیم محبوبشان علاوه بر نتیجه اقتدار می خواستند، اقتداری که در اکثر اوقات جور برخی از نتایج و ناکامی ها را خوب می کشد و می تواند تیم را از ناکامی ها نجات دهد اما تیم نیم فصل اول چنین نبود.
🔹ستاره ها همگی در تیم بودند، هم وریا بود هم فرشید، هم میلیچ بود و هم قائدی هم دیاباته و حتی مطهری. همه بودند اما در سبک بازی استقلال هیچ کدام گره گشای واقعی نبودند.
🔹استقلال نیم فصل اول شاید به ظاهر در اکثر هفته ها صدرنشین بود اما آن تیمی نبود که بتواند صدر را محکم و با اقتدار حفظ کند و برای خود نگه دارد تا به قهرمانی برسد و همین طور هم شد.
🔹استقلال نیم فصل دوم اما رنگ و بوی تازه ای گرفت، با بازگشت فرهاد، انگاری سبک بازی آبی پوشان از این رو به آن رو شد، آنقدر تغییر کرد که انگاری ستاره های بیکار نیم فصل اول در تیم فرهاد دوباره جان گرفته باشند.
🔹چهار بازی با فرهاد در لیگ و تنها یک شکست و شش بازی آسیایی و تنها یک شکست با یک صعود مقتدرانه از نتایج تغییری است که برای رسیدن به هدف مصمم تر از هر فصل دیگری شده است.