✍️ محمود فخرالحاج 🔹همیشه وقتی به آخر فصل می رسیم نگرانی عجیبی تمام وجودمان را در بر می گیرید بخصوص وقتی در هفته های پایانی بخاطر حاشیه های ایجاد شده از کورس قهرمانی جا می مانیم و به رده دوم یا سوم بسنده می کنیم.
🔹نگرانی از دست دادن ستاره های تیم، ستاره هایی که اگر واقعا ذهن شان آن آرامشی که باید داشته باشد می داشت همچنان به درخشش خود ادامه می دادند، با گلزنی های مداوم شان، با پاس گل های طلایی که می دادند، با توپ گیری ها و تعصب مثالزدنی شان.
🔹هفت فصل ناکامی آنقدر سخت و باورنکردنی است که اگر هر کسی از دور آن را بشنود و ببیند از بابتش متاثر می شود.. تاثری که شاید غریبه ها بیشتر از آشناها و آنهایی که درون تیم هستند و بالای سر این تیم مدیریت می کنند دلسوزتر است و واقعی تر.
🔹وقتی در فصل نقل و انتقالات در آخرین روزها و ساعت ها دیاباته یک فصل دیگر تمدید کرد نفس راحتی کشیدیم و منتظر تمدید قرارداد قائدی بودیم، منتظر تمدید قرارداد ارسلان و...و... ، وقتی همگی آنها یک فصل دیگر تمدید کردند، (بله تنها یک فصل نه بیشتر) تنها مشکل سرمربی و کادر فنی داشتیم که بتواند از ستاره ها به بهترین نحو استفاده کند که متاسفانه نبرد.
🔹یک نیم فصل طول کشید تا با تغییر کادرفنی دوباره ستاره ها جان تازه ای بگیرند، همین طور هم شد، هم دیاباته کم کم احیا شد، هر چند دیر و تنها در 12 هفته مانده در پایان فصل و هم قائدی شد همان قائدی شماره 10 آقای پاس گل و هم ارسلان و...و... .
🔹اما تمدید قرارداد ستاره ها و حفظ آنها برای یک فصل دیگر زمانی به نتیجه می رسد که تیم پس از فصل ها انتظار به قهرمانی برسد، به جام برسد، پس هنوز زمان جدایی هیچ یک از ستاره ها نیست.. حتی اگر یک فصل دیگر طول بکشد.
🔹استقلال هنوز به دیاباته نیاز دارد، هنوز به قائدی نیاز دارد، هنوز به ارسلان و وریا و فرشید اسماعیلی و میلیچ و...و... نیاز دارد چون کار هیچ کدام هنوز با استقلال تمام نشده، چون هنوز استقلال به قهرمانی نرسیده است.