🔹به فتح فینال... به کسب جام بیشتر از هر زمان دیگری امیدوار بودیم.. امیدوار بودیم به پایان فصل های ناکامی... امیدوار بودیم به شروع فصل های خوشبختی..
🔹پیش خود گفتیم این فینال می شود جبران فینال از دست رفته فصل گذشته.. به جبران جامی که در فینال پارسال با سهل انگاری و بی دقتی و...و... از دست رفت و اینبار جبران خواهد شد.. اما انگاری قرار نیست پایان هایمان کمی شیرین شود..
🔹کمی از غصه های ناکامی های ادامه دار و سریالی مان یکجا قطع شود.. یک جا جام به ما لبخند بزند و ما به اندازه هشت فصلی که از ته دل لبخند نزدیم و بر جام بوسه نزده ایم برایش دلبری کنیم اما... .
🔹اما نه این فصل هم قرار نبود برایمان شیرین تمام شود، باز هم با فرهاد... حضور دومین بار متوالی در فینال شاید برای بسیاری به نوبه خود افتخار باشد، اما برای استقلال صرف حضور در فینال افتخار نیست..
🔹استقلال خود صاحب افتخار است، آبی پوشان خود پر افتخارترین تیم در رسیدن به فینال و کسب جام قهرمانی حذفی هستند، پس حضور متوالی در دومین سال افتخار نیست و زمانی افتخار به حساب می آید که فینال را فتح کرده باشی و جام در دستانت قرار بگیرند.
🔹حیف و صد حیف و هزاران حیف از جام هایی که در یک قدمی رسیدن به آنها از دست می روند و باز سهم مان حسرت هایی می شود که فصل به فصل ادامه دار می شوند.