🔹اول می گفتیم که بازیکن باید غرور خودش را بشکند و پس از ناکامی ها و از دست دادن جام از هواداران تیمش عذرخواهی کند و قبول کند که موجب ناراحتی هواداران شده است.
🔹اما کم کم که گذشت و این ناکامی ها همین طور ادامه دار شدند، یک فصل، دو فصل، سه و چهار و... و امروز در هشتمین فصل قرار داریم دیگر هیچ کدام از این عذرخواهی ها تسکین دهنده نیست.
🔹هوادار دیگر ناراحتی اش را نمی تواند کتمان کند، هوادار دیگر نمی تواند به سرمربی تیمش حتی اگر فرهاد مجیدی باشد بگوید فدای سرت به آینده فکر کن.. گذشته ها گذشته و از فردا روز دیگری است!
🔹هوادار دیگر نمی تواند ناراحتی اش را پنهان کند، نمی تواند با این جملات خودش را فریب دهد، امروز همان آینده دیروزی بود که جام در فینال از دست رفت و درست یک فصل بعد جام در همان فینال از دست رفت و اگر تکرار داستان بود.
🔹دیگر عذرخواهی ها آرام بخش نیست، هر چند بهتر از هیچ است، بهتر از آنی است که بازیکن و سرمربی در سکوت به سر ببرند و انگار نه انگار که هوادار روحیه اش داغان شده است، همدردی با هوادار حتی اگر ظاهری هم باشد بهتر از بی اهمیتی است اما دیگر برای هوادارعادی شده است و قابل قبول نیست.