🔹شعار هر چند قدیمی اما همیشه نام آشناست، دوای درد آبی استعفای دسته جمعی، اما این شعار هیچگاه در طی چند فصل گذشته و حتی بهتر بگوییم حداقل در یکی دو دهه گذشته هرگز و هرگز عملی نشده است.
🔹متاسفانه وقتی اشخاصی ناکاربلد و نا لایق، بدون سابقه مدیریتی ورزشی و بدون آشنایی با مدیریت و کار در باشگاه بزرگی چون استقلال پست و مقام می گیرند و وارد این باشگاه می شوند، هرگز ساز و کار مدیریتی و اجرایی این باشگاه را نمی دانند و دست به کارهایی می زنند یا حتی کارهایی را هرگز عملی نمی کنند که باعث عدم نتیجه گیری و موفقیت باشگاه و تیم استقلال می شود.
🔹همان گونه که گفتیم این درد تنها برای چند فصل اخیر نبوده است و حداقل در یک دهه گذشته این درد بر همین پاشنه می چرخیده است و نتیجه آن هم دور ماندن تیم استقلال از جام حداقل در طول هشت فصل گذشته بوده است.
🔹وقتی هم که هواداران از سر دلسوزی و حتی عصبانیت گلایه می کند، اعتراض می کند، فریاد عدالت خواهی سر می دهد می شود مزدور و اغتشاش گر، می شود اخلال گر امنیت و...و... .
🔹هوادار که یک دهه نیست دست به تجمع زده است، هوادار که یک دهه نیست فریادش را به کوچه و خیابان و روبروی درب باشگاه و درب مجلس و درب وزارت کشانده است اما وقتی می بیند گوش شنوایی نیست عاصی می شود.
🔹عاشقان پست و مقام هم که وارد باشگاه می شوند هرگز کم کاری، ناکاربلدی و ضعف خودشان را نمی پذیرند و همچنان بر لیاقت خود مهر تایید می زنند برای همین با استعفا و یا عذرخواهی یا کنار کشیدن و...و... بیگانه می شوند.
🔹گاهی شاید استعفا یک نفر یا چند نفر بصورت دسته جمعی باعث ایجاد یک خبر عجیب و جلب توجه بزرگ شود، اما مطمئنا این پیام را برای آیندگان خواهد داشت که اینجا جای کسی که عاشق پست و مقام است نیست، اینجا چه در بخش مدیرعاملی، چه در بخش هیات مدیره، چه سرپرست و سرمربی و بازیکن، تنها جای افراد عاشق، با تعصب، دلسوز و از همه اینها مهمتر کاربلد و لایق است، حیف که گوش شنوایی نیست تا این حرفهایمان را هم بشنود و جامه عمل بپوشاند.