🔹واقعا وقتی به عقب بر می گردیم و دهه 90 را می بینیم، خودمان هم باورمان نمی شود که چطور استقلال محبوبمان به این روز افتاد؟ چطور یک دهه ناکامی اینقدر ادامه دار شد و به سال 1400 هم کشیده شد؟
🔹فقط تجمع امروز و دیروز و چند هفته پیش و چند ماه پیش را نگاه نکنید.. هوادار یک دهه است که فریادهایش را چه روی سکوها آن زمانی که هنوز ممنوعیت نبود و در فضای مجازی از آن روزی که شبکه های اجتماعی گسترده شد به گوش عموم می رساند.
🔹درد امروز تنها حضور مددی در مدیریت باشگاه نیست.. درد دیروزمان هم تنها حضور افشارزاده یا افتخاری نبود، دردمان حضور فتحی و خلیل زاده نبود، دردمان سعادتمند هم نبود اما... .
🔹اما ما هم برای رفتن افتخاری خون دل خوردیم هم برای فتحی و اتفاقات تلخ مدیریتی اش اشک ریختیم و غصه خوردیم و هم خلیل زاده که آخر رسوایی اش برملا شد و هم سعادتمند.. .
🔹مدیریت ضعیف همه آنها حاصل انتخاب ها، بی عدالتی ها و تبعیض های وزیران ورزشی بود که نگاه متفاوت و سرتاسر رنگی شان دو تیم یکی فینالیست آسیا و دیگری هشت فصل در حسرت جام لیگ برتر تحویل هوادارانشان داد بود.
🔹چقدر دلمان خوش بود که دهه 90 که تمام شود، ناکامی هایمان هم خلاص می شوند، دلمان خوش بود که سال 1400 که می آید دوره وزیران ناعادل و تبعیض گرا تمام می شود و یک وزیری می آید که دلسوز است و بالاخره انتخاب های درستی را برای باشگاه استقلال انجام می دهد و استقلال بر می گردد به همان سالهای خوش گذشته.
🔹اما... واقعا دیگر نمی دانیم به چه زبانی فریاد بزنیم، به چه زبانی خواهش کنیم، به چه زبانی التماس کنیم و حق تیم محبوبمان را بخواهیم و پس بگیریم؟ هرچند مطمئن هستیم که این روزگار سخت خواهد گذشت، اما سخت تر از آن چیزی که فکرش را هم می کنیم می گذرد و معلوم نیست در ادامه چه سرنوشتی در انتظار استقلال خواهد بود.