تا اسم فرمانده می آید آدمی ناخودآگاه یاد یک بزرگتر، یک ریش سفید، یک رئیس، یک فرد قدرتمند و مقرراتی و مطیع قانون می افتد، فردی که همه از او حساب می برند و اهل تجربه است و با دانش.
استقلال این فصل هم از داشتن یک فرمانده بی بهره نبود، فرمانده ای که علاوه بر اینکه بزرگتر تیمش بود، یک رئیس بود، یک قدرتمند بود و مقرراتی، فردی که هم با حساب بود و هم با کتاب و اهل کسب تجربه و در پی کسب دانش با به خدمت گرفتن دستیار ایتالیایی  یک فرد دوست داشتنی و محبوب نزد دستیاران و بازیکنانش بود.
فرمانده ای دوست داشتنی و همراه و همگام با بازیکنان که همه او را دوست داشتند و بالطبع از او حساب می بردند تا توانستند پس از 30 هفته علاوه بر قهرمانی در هفته 27، رکوردهای شکست ناپذیری و صدرنشینی طولانی مدت و...و... را یکی پس از دیگری از آن خود کنند و به نام استقلال و به کام هواداران خوش کنند.
فرمانده ای که در سن 45 سالگی همه تیم ها آرزوی داشتن او را دارند، آرزوی داشتن او و یکی شبیه به او، یکی مثل مثل او، فرمانده ای که ابتدا سرباز بود، سپس دستیار شد و پس از دو سه فصل توانست به نفر شماره یک نیمکت تیم محبوبش برسد و در طی این سه فصل آنقدر تلاش کرد و زحمت کشید تا توانست تیمی که 9 سال در حسرت قهرمانی بود را با یک قهرمانی شیرین همراه با رکوردهای استثنائی و باور نکردنی به جام برساند.