🔹شکست در هفته اول آن هم در زمین خودی آن هم با دو گل خیلی توی ذوق مان زد، پاره شدن نوار شکست ناپذیری مان آن هم درست در هفته اول برایمان کمی غیرقابل باور و هضم ناپذیر بود.. برای همین قبول آن شکست بر ما سنگین و سخت گذشت.
🔹وقتی باز هم گل اول بازی را از ملوان خوردیم آن هم در هفته دوم و دقایق بسیاری را در انتظار رسیدن به گل تساوی خودمان را به آب و آتش می زدیم قبول یک شکست دیگر آنچنان مانند پتکی سخت و سنگین روی سرمان هر لحظه در حال فشار بود که دوست داشتیم هرگز این فصل شروع نمی شد، هرگز منتظر دیدن دوباره تیم محبوبمان نمی نشستیم تا اینگونه دو هفته متوالی با دو شکست تمام خوشی های فصل گذشته از ذهن مان بیرون آید.
🔹اما نیمه دوم و بازگشت فوق العاده استقلال به بازی و زدن گل تساوی و سپس گل دوم و حتی گل سوم در دقایق تلف شده بازی همه مان را متعجب کرد، متعجب از اینکه چطور ممکن بود تیمی که آنگونه برابر سپاهان متحمل شکست شد و در نیمه اول بازی دوم با شکست به رختکن رفت در یک نیمه متحول شود آن هم تحولی نه با یک گل و دو گل، بلکه سه گل و حتی اگر بازی چند دقیقه دیگر هم ادامه پیدا می کرد به گل های چهارم و پنجم و... هم می رسیدیم.
🔹هوادار تیم محبوبش را همین گونه می خواهد، تیمی که بازی را از این رو به آن رو کند، تیمی که حتی اگر عقب افتاد بتواند با ابتکار خود و شیوه های منحصر بفرد تیمی اش بازی را آنچنان دگرگون کند که هیچ کسی باور نکند که این تیم دقایق بسیاری در بازی عقب افتاده بود و اینگونه پیروز شد.
🔹بازگشت سریع استقلال به جاده برد و حضور در جمع بالانشینان ثابت کرد که شکست در هفته نخست تنها به دلیل عدم شناخت سرمربی از نفرات خود و ناشناخته بودن حریف بود و کم کم و به سرعت این استقلال همان تیمی می شود که همه می خواهیم، همان تیمی که مدافع عنوان قهرمانی است و برای قهرمان شدن دوباره هیچ چیز کم ندارد.