🔹این مطلب را نمی نویسیم که مخالفان و دشمنان آبی شاد شوند و خوشحال، اما یادمان نرود ما در اینجا حامی استقلال هستیم، حامی که گاهی انتقاد درست را واجب می داند.
🔹اینجا نه می خواهیم ساپینتو را با فرهاد فصل قبل مقایسه کنیم، نه با فکری دو فصل پیش، نه با استرا و نه به هیج کس دیگری.
🔹ساپینتو شبیه هیچ کدام نیست، ساپینتو فقط شبیه خودش است.
🔹مردی که زود خیلی زود هیجانی می شود، روی کوچکترین صحنه، خطا و اوتی فریاد می زند، به هوا می پرد و از خود بیخود می شود.
🔹وقتی تیمش عقب است سخت می توان او را کنار خط حتی تماشا کرد، اما در بازی این هفته ساپینتو طور دیگری بود.
🔹مرد هیجانی نیمکت آبی پوشان پس از سوت پایان نیمه اول با اینکه تیمش تیم برتر نیمه بود و با ۲ گل از حریف خود پیش بود به یکباره فریاد کنان و عصبانی به سمت داور می دود و با کلماتی به زبان خودش اعتراضش را بیان می کند که اگر غلامپور و حیدری و... نبودند که او را کنترل کنند شاید با کارت زرد دوم داور و اخراج بین دو نیمه مواجه می شد.
🔹وقتی استقلال تیم برتر میدان است و نتیجه را هم مال خود کرده اینهمه آشفتگی و عصبانیت و از خود بیخود شدن را نمی توانیم متوجه شویم.
🔹هدف ما نتیجه بود که بدست آمد حتی اگر در حین بازی با ناداوری مواجه شدیم، اما این عکس العمل مرد شماره یک نیمکت تیم محبوبمان کمی ترسناک و غیرقابل توجیه است.
🔹شاید سخت باشد از ساپینتو بخواهیم کمی خویشتن دار باشد و صبور که اگر کمی آرامش خودش را کنار زمین کنترل کند به مراتب می تواند آرامش را به درون زمین و بازیکنان خود و سپس به روی سکوها و هواداران منتقل کند.
🔹حرف و مطلب ما این نیست که بخواهیم در برابر ناداوری ها سکوت کنیم، اتفاقا منظور و مطلب ما این است که ما دوست داریم سرمربی تیم محبوبمان با تفکر درست و منطقی خود پاسخ محکمی به اشتباهات و خطاها بدهد نه با فریادها و عصبانیت های لحظه به لحظه که تعدادش در طول بازی بسیار می شوند.