🔹تا فتح دربی تنها دو قدم راه باقیمانده بود.. راهی که خودمان بارها و بارها تجربه اش را کرده ایم، زدن گل تساوی و فرار کردن از شکست آن هم در آن دقیقه و دقایق از بازی با برد برای تیم مساوی کننده تفاوتی می کند.
🔹شاهد یک دربی زیبا بودیم، از آن دربی هایی که گل های فراوان داشت اما انگاری عده ای نمی خواستند که برنده ای داشته باشد، نه اینکه بخواهیم تساوی را از گردن بازیکنان خودمان برداریم اما انگاری قرار نبود این دربی را هیچ کدام از دو تیم فتح کنند و قرار بود بازی با هر تعداد گلی با تساوی به پایان برسد.
🔹وقتی با یک گل از حریف عقب افتادیم و قبل از به تساوی کشاندن بازی خیلی ها فکر می کردند که استقلال در این بازی یک تیم شکست خورده خواهد بود، تیمی که آمده تا شکست نخورد، اما با گل تساوی روزبه چشمی و در نیمه دوم با گل برتری ارسلان ورق برگشت و این قرمزها بودند که باید برای فرار از شکست به دنبال گل تساوی باشند.
🔹استقلال می توانست فاتح دربی باشد، استقلال می توانست خیالش از بابت صدرنشینی راحت باشد، استقلال می توانست اما نشد.. فتح دربی میسر نشد تا همه چیز با گل دقیقه 88 به تساوی کشیده شود و سهم آبی پوشان تنها یک امتیاز ناقابل باشد.
🔹حسرت خوردیم که فاتح دربی نبودیم.. حسرت خوردیم که نتوانستیم از برتری مان محافظت کنیم و حسرت خوردیم که از بهترین فرصت صدرنشینی استفاده نکردیم و سهم مان تنها یک امتیاز بود و ایستادن در رده سوم.