🔹شاید برای یک تیم در طول یک فصل شکست در سه بازی مساله مهمی نباشد چون توانسته در بقیه بازی هایش امتیازهای لازم را کسب کند، یعنی تعداد بردها و تساوی هایش آنقدری بوده که شکست ها زیاد به چشم نیاید.
🔹اما برای استقلال اینطور نیست، استقلال سه شکست داشته و تساوی هایی که سخت و به شدت امتیازهای لازم را از آن گرفته است که حتی تعداد بردهایش هم نتوانسته در رقابت با دیگر تیم های بالای جدول آبی پوشان را مقتدر و با صلابت نشان دهد.
🔹شاید هنوز یک نیم فصل یعنی 14 هفته تا پایان فصل باقی مانده باشد، شاید حرف از ناامیدی آن هم در ابتدای نیم فصل دوم یک نوع خود کشی به حساب آید، اما در یک نگاه این استقلال اگر با همین سبک و همین شیوه و رویکرد بخواهد فصل را ادامه دهد هم بر تعداد شکست هایش افزوده می شود و هم توانایی کسب برد و 3 امتیاز را هفته به هفته از دست می دهد، آنگاه نه این جایگاه چهارمی بلکه رده ای پایین تر و غیرقابل پیش بینی استقبال اش را خواهد کشید.
🔹دوست نداریم اینطور بنویسیم اما انگاری مجبوریم شاید امسال سال استقلال نباشد، سالی که می توانست پس از آن فصل رؤیایی تکرار دوباره ای باشد برای یک فصل خاطره انگیز دیگر، سالی که می توانست باز خوشحالی مان را ادامه دار سازد تا فصل های طولانی ناکامی را خیلی زود به باد فراموشی بسپاریم اما... .
🔹اما نشد... اما انگاری نمی شود.. دوباره تکرار فصل های ناکامی چقدر سخت، چقدر دردناک، چقدر پر اندوه استقبال مان را می کشد.
🔹کاش تمام این نوشته هایمان اشتباه از آب در آید، کاش تمام پیش بینی هایمان از آینده تلخ تیم محبوبمان با یک پایان خوش برسد و همه آنها نقش بر آب شوند.. کاش فصل طور دیگری رقم بخورد.