نوشتن برای استقلال همیشه لذت بخش است و هیچ گاه نه تکراری می شود و نه خستگی به بار می آورد... نوشتن از عشقی که با آن بیش از دو دهه است در حال عاشقی هستی و برای هر روز و هر هفته و هر ماه و هرسالش یک نوشته جدید، یک مطلب تازه ای داری هیچگاه تکراری هم نمی شود.
یکسال دیگر هم با عشق به استقلال کتاب دیگری از نوشته هایمان را ورق زدیم و یکسال دیگر بر سالهای عاشقی مان افزوده شد تا در سال 1402 همچنان با همان عشق و همان علاقه و شور و شوق این قلم همچنان ادامه دار باشند.
نوشتن برای استقلال همیشه لذت بخش است، همیشه حوصله می آورد، همیشه دلنشین می شود حتی اگر برخی از نوشته ها تلخ باشند، حتی اگر در برخی از نوشته ها دل شکستنی باشد، یک ناراحتی، یک گلایه یا هر چیز دیگری.
نوشتن یعنی دیدن تلخ و شیرین و روی کاغذ آوردن همه آنها و همین روی کاغذ آوردن لذت بخش است.. اینکه خاطره ها علاوه بر تصویر یک نوشته ای هم باید داشته باشند.
نوشته ای که سند می شود و می ماند در تاریخ برای آیندگان که بدانند در چه سالی چه اتفاقی افتاده است و اینکه عشق به استقلال برای خودش ساعت و روز و هفته و ماه و سال نمی شناسد.
وقتی عاشق باشی این دو دهه هم مثل برق و باد از جلوی چشمانت عبور می کنند و تو به ازای همه آن ها عاشق تر می شوی و تشنه تر برای نوشتن دوباره.
آوای آبی هم که پایگاهی است از تمامی دست نوشته ها و یادداشت های اینجانب وارد سیزدهمین سال خود شد.. 13 سال به دندان کشیدن صفحه ای که تنها برای یک عشق می نویسد و از نوشتن های زیاد خسته هم نمی شود.
آوای آبی با من 13 سال بزرگ و بزرگتر شد و توانست نیمی از تمام دوران هواداری ام را به دوش بکشد و آرشیوی دیجیتالی و اینترنتی باشد برای ثبت تمام لحظه های خاطره انگیز، لحظه هایی که با مرور آنها در جملات و سطرها و مطالب و یادداشت ها مثل یک فیلم زنده جلوی چشمانت دوباره تکرار می شوند و این از موهبت همین یادداشت نویسی های آبی است.
آوای آبی با من 13 سال بزرگ و بزرگتر شد و توانست نیمی از تمام دوران هواداری ام را به دوش بکشد و آرشیوی دیجیتالی و اینترنتی باشد برای ثبت تمام لحظه های خاطره انگیز، لحظه هایی که با مرور آنها در جملات و سطرها و مطالب و یادداشت ها مثل یک فیلم زنده جلوی چشمانت دوباره تکرار می شوند و این از موهبت همین یادداشت نویسی های آبی است.