پر واضح است که حساسیت و استرس فینال حذفی باعث سخت و سنگین شدن بازی می شود و تیم هایی که دربی باز باشند می توانند از پس آن برآیند و از طرفی وقتی تیم مقابلت هم پرسپولیسی باشد که قهرمان لیگ شده است و برای دبل قهرمانی آمده باشد کار سخت تر از پیش می شود.

اما اینکه آبی پوشان استقلال انگیزه بیشتری برای این بازی و فتح جام داشته باشند مشخص بود اما اینکه چرا درون زمین آن تیم شاداب و باانگیزه و پرشور برای کسب جام نبود و پس از دریافت گل نتوانست به زودی گل خورده را جبران کند و تا دقیقه 11+90 هم خود و هم هوادارانش را عصبی و ناراحت و آشفته و تشنه گل نگه داشت باید از کادرفنی آن پرسید.

اما برای استقلالی که انگیزه اش باید بیشتر از پرسپولیس باشد هرگز آن تیمی که انتظار می رفت نبود، درست برعکس حریفش که حتی پس از گلزنی بیشتر توپ و میدان را در اختیار داشت و انگاری برعکس آنها بودند که با یک گل عقب افتاده اند نه استقلالی که تمایلی به حمله و ایجاد موقعیت خطرناک گلزنی نداشته است.

استقلال به جز دقایق اولیه بازی و موقعیت های محبی و مطهری و چند موقعیت نصفه و نیمه و آن چند دقیقه پایانی وقت های اضافه قبل از گل تساوی هرگز نشانی از تیمی که بوی قهرمانی داشته باشد نمی داد.

تیمی که یا اسیر و تسخیر بازی پرسپولیس شده بود یا اینکه توانایی اش بیش از این نبود و راهی برای جبران و فرار از شکست نداشت و تسلیم بازی شده بود و این هرگز دلخواه هواداران آبی نبود، استقلال دومین جام این فصل را از دست داد و رقیب دیرینه اش خر دو جام ها را تصاحب کرد تا ثابت شود که این فصل استقلال در حد و اندازه های کسب جام نبود و به قول معروف بوی قهرمانی نمی داد.