باز برای نیمکت استقلال دنبال سرمربی هستند، پس از حضور یک فصله ساپینتو باز در به در دنبال کسی هستند تا برای فصل آینده نیمکت تیم شان را به آن بسپارند و از آن سو انتظار نتیجه هم از آن می رود.

اینکه چرا گزینه های زیادی برای نیمکت استقلال پیدا نشده است جای تعجب نیست اما اینکه چرا اگر قرار بر انتخاب مربی داخلی است، این انتخاب با گزینه های استقلالی همراه نیست؟

اینکه چرا پیشکسوتان استقلال در طی این یکی دو دهه اخیر آنقدر نتوانسته اند پیشرفت کنند تا رای اعتماد مسئولان باشگاه و بویژه هواداران استقلال را به سوی خود جلب کنند تا جزو گزینه های پرطرفدار برای این نیمکت داغ و پر هیجان باشند؟

اینکه چرا از میان گزینه های داخلی آخر تنها به سمت نکونام و ربیعی انگشت اشاره ختم می شود و از میان گزینه های خارجی ظاهرا تنها لوپز کارو اسپانیایی مدنظر است و باید از میان این 3 یکی را برای هدایت فصل آینده آبی پوشان برگزید باید ابراز تاسف کرد.

اینکه واقعا نه گزینه داخلی مناسب و قرص و محکمی می توان برای این نیمکت نام برد و نه گزینه خارجی مطمئنی که بتوان او را به ایران آورد و از پس هزینه ها و دستمزد یک فصل او برآمد و مجبوریم نام قحط الرجال را برای این نیمکت برگزینیم.

باشگاه استقلال هر چند باید برای انتخاب سرمربی خود خیلی زود اقدام کند اما از سویی دیگر عجله و شتابزده عمل کردن در انتخاب هر گزینه ای تنها برای پرکردن این نیمکت خیلی زود می تواند به اوایل فصل نرسیده صدای اعتراض ها و شعارهای ناراحت کننده را از روی سکوها شنید، آنوقت به طور قطع انتخاب جانشین مطمئن برای نیمکت بحران زده در اواسط فصل بسیار سخت تر از پیش از شروع فصل است.