قرار بود تکلیف نیمکت تیم استقلال پس از رفتن ساپینتو پنج شنبه مشخص شود، مربی خارجی به تهران آمد و حتی کنفرانس خبری چند دقیقه ای هم در باشگاه برگزار کرد اما رفت و دیگر پشت سرش را هم نگاه نکرد، از گزینه های داخلی به ربیعی و نکونام رسیدند و از یکی قطع امید کردند و تنها ماند یک گزینه.. قرار شد تکلیف تا امروز شنبه دیگر مشخص و نهایی شود و هر چقدر زمان از دست رفت و به معنای خودمانی تلف شد دیگر تمام شود و از فردا سرمربی معارفه و کار تیم را در دست بگیرد اما به یکباره با استوری حجت کریمی که از هواداران بابت سعه صدر و صبوری شان تشکر کرد و باز از آنها زمان خواست تا تکلیف نیمکت تیم را به روزهای دیگر موکول کند انگار همین یک گزینه هم غیر ممکن شد و همچنان نیمکت آبی پوشان در ۴۵ روز مانده تا شروع فصل در به در دنبال یک فرد برای تصدی آن باشد.

هر چقدر آبی پوشان فصل گذشته از نیمکت خود به هر دلیلی آسیب دید و در پایان فصل هم همکاری هر دو به قطع شدن و عدم تمدید انجامید، حال و این فرصت دو هفته ای که از آخرین بازی استقلال تا به امروز می گذرد هم علاوه بر همه آنها جزو بلاتکلیفی های این باشگاه باید محاسبه کرد.

به واقع چرا با تیم استقلال اینگونه برخورد می شود؟ چرا با تیمی که پس از یک دهه رنگ قهرمانی به خود دید آنطور برخورد شد؟ با تیمی که مشتاق حضور دوباره در آسیا است اینطور عمل می شود؟

استقلالی که روزی روزگاری به حجازی ها و پورحیدری ها و قلعه نوعی هایش می نازید حال هر فصل در به در دنبال سرمربی برای نیمکت خود است.. هر فصل یکی می آید جام نمی گیرد و می رود و یکی دیگر جایش را می گیرد و در این فاصله زمانی که از دست می رود و جام هایی که دیگر دست نایافتنی می شوند.. حذف دوباره برای دومین فصل متوالی هم سهم استقلال مظلوم و بی دفاعی است که چون حامی پرقدرت و زبان سرخی ندارد در سکوت مسولان و مدیران بی کفایت و بی لیاقتش هی می سوزد و می سازد و همچنان مثل شمع آب می شود و سهم هوادارانش حسرت و افسوس و آهی است که دنباله دار شده اند و تمامی ندارند.