شاید مشکل امروز انتخاب یک نفر یا یک کادر فنی برای سرمربیگری استقلال باشد، اما قبل تر از آن انتخاب یک مدیرعامل باتجربه، فوتبالی و دلسوز برای این باشگاه است، انتخاب کسانی که بدانند چه باید بکنند، بلد باشند راهکار بیرون آمدن از این باتلاق را، قبل از همه اینها هم نگاه با مساوات و عدالت گونه وزارت ورزش به باشگاه استقلال است اگر ادعا دارد که استقلال جزو این وزارت است و او متولی امورات آن است.

استقلال یک دهه تنها یک قهرمانی لیگ و دو قهرمانی حذفی بدست آورده است، هر فصل سرمربی خود را تغییر داده است، مدیران یکی یکی یک فصل یا دو فصل می آیند و بدهی بر بدهی ها و ویرانی بر ویرانی ها اضافه می کنند و می روند و حال این روزهای استقلال را پس از یک دهه آشفتگی به بار آورده اند.

اینجا کسی استقلال را دوست ندارد، اینجا کسی دلش برای استقلال نمی سوزد، اینجا کسی برای هواداران دلسوزی نمی کند، اینجا هوادار برای تیمش تنهاست و هیچ دلداری ندارد.

داستان آشفتگی استقلال شاید یک دهه است طولانی شده و به درازا کشیده شده اما به واقع اگر همین رویه به همین منوال و حتی سرعتی یک مقدار بیشتر ادامه پیدا کند به طور حتم تا نابودی استقلال هیچ فاصله ای نمی ماند.

تیمی که برای مدیریت آن انتخاب درستی نمی شود، مدیریت برای انتخاب سرمربی راه درستی نمی رود. در انتخاب بازیکن، قراردادها، بدهی های انباشته شده و همین طور اضافه شده، پر واضح است که یک نگاه دقیقی برای از بین بردن این نام است که خدا می داند کی به تحقق خواهد رسید یا راه نجاتی برای خارج شدن یا قطع کردن این زنجیره غلط وجود دارد یا خیر؟!