وقتی پاسخی ندارند باید هم از صحبت کردن فرار کنند، وقتی نمی توانند و هیچ راهی ندارند باید هم خودشان را به کوچه علی چپ و بی اعتنایی بزنند و اینجا واقعا مقصر کیست؟ خدا می داند.
قرار بود انتخاب سرمربی بر عهده مدیریت باشد یعنی شخص کریمی، پس از چند روز تصمیم به تشکیل کمیته فنی گرفته شد تا انتخاب سرمربی از روی دوش مدیریت برداشته شود و به عهده این کمیته بیفتد.
کمیته تشکیل شد جلسه ها برگزار شد به اطلاع مدیریت رسید اما هنوز هیچ خبری نیست.
از رفتن ساپینتو بیش از ۲۰ روز می گذرد و تا شروع فصل آینده بیش از ۴۰ روز زمان باقیمانده است.
اما استقلال نه هنوز کادرفنی خودش را می شناسد و نه برای تمدید با ستاره هایش اقدامی کرده و نه قصد و تصمیم جدی برای جذب بازیکن دارد و نه خیلی چیزهای دیگر.
این داستان تنها این دو سه هفته اخیر نیست، این داستان تکراری هر ساله و هر فصل باشگاه و تیمی است که یک دهه رنگ خوشی و قهرمانی با خیالی آسوده را ندیده و نچشیده است.
پر واضح است که در این باشگاه از وزارت ورزش و مسولانش گرفته یا درون باشگاه از مدیریت و هیات مدیره و کمیته فنی هیچ کس دلش برای استقلال نمی سوزد چون اگر دلسوز واقعی بود بزرگترین و سریع ترین کاری که هر کدام از این سمت ها می توانستند درباره این معطلی ها و کم کاری ها و بی خبری سرسام آور انجام بدهند کناره گیری از پست شان است اما انگاری این میز و صندلی و پست ها خوب زیر دندان آقایان مزه کرده که حاضر نیستند هیچ جوره آن را رها کنند حتی وقتی مثل حالا هیچ کار مثبتی از دستشان برنمی آید.