این حق این تیم و نیمکتش نبود که بیش از سه هفته برای یک انتخاب درگیر و سردرگم باشد.
هر چند این نیمکت جای هر فرد و اسمی نیست و کسی را می خواهد که در حد و قواره اش باشد..
اینجا استقلال جای دیده شدن است، اما این نیمکت جای دیده شدن نیست، این نیمکت مرد میدان می خواهد نه هر اسمی که آرزویش نشستن روی این نیمکت است حتی برای یک لحظه و به عواقب بعدش فکر هم نکند.
بارها و بارها گفتیم و نوشتیم که این نیمکت هیچ گزینه داخلی و ایرانی شایسته ای ندارد، اسم هایی که پشت سر هم قطار شدند شاید برای هر تیمی در لیگ برتر یا دسته های پایین بزرگ و شناخته شده باشند اما برای استقلال و نیمکتش اندازه نبودند.
اما از این میان تنها میشد نام جواد نکونام را بیرون آورد، مرد ۴۲ ساله ای که خیلی زود به این نیمکت رسید و از گفته های ابتدایی اش خیلی فکرهای خوب برایش در سر دارد.
نکونام تصمیم دارد استقلالی باب میل خود بسازد، یک تیم با انگیزه و متعصب، سخت کوش، با برنامه و موفق و برای این امر چند نفر دیگر می خواهد.
نکونام خوب می داند در این راه سخت و پر فراز و نشیب نباید تنها باشد، اتفاقا اینجا نمی شود تنهایی جلو رفت، اینجا باید چند نفر را همراه خود کرد و آنگاه که این وزنه سنگین شد قدرت انجام هر کاری ممکن است.
استقلال در طی یک دهه گذشته ۱۲ بار نیمکت خود را دچار تغییر و تحول کرد و و از این ۱۲ مرتبه تنها دو بار با قلعه نوعی و مجیدی توانست فاتح لیگ برتر شود و هواداران اینبار بسیار امیدوار هستند با جواد نکونام تولد فصلی نو را جشن بگیرند و بتوانند پس از فصل ها دوباره خود خود واقعی استقلال را ببینند.