تا یکی دو دهه پیش این شعار را بسیار دوست داشتیم چون تنها در شعار خلاصه نمی شد و یک واقعیت بود، استقلال بزرگترین و محبوب ترین تیم آسیا بود، اما به مرور و با گذر زمان همه چیز تغییر کرد.
اوضاع تیم استقلال سال به سال و دهه به دهه سخت تر و آشفته تر شد، تعداد حضورش در آسیا کم و کمتر شد، دیگر صعود از گروه آسیایی هم ممکن نشد، بدهی ها و شکایت ها و بسته شدن پنجره ها دو فصل متوالی استقلال را از حضور در آسیا محروم کرد.
در طی این مدت حضور استقلال هر چقدر کمرنگ و کمرنگ تر شد تیم های آسیایی دیگر از جمله الهلال عربستان و پوهانگ کره جنوبی و...و... آرام و بی صدا ننشستند و با سبقت گرفتن از استقلال هم در تعداد حضور و هم تعداد قهرمانی خیلی سریع پیشی گرفتند.
این تیم ها نه تنها در تعداد حضور و صعود به فینال و قهرمانی هایشان گوی سبقت را گرفتند بلکه در سبک باشگاه داری و نقل و انتقالات و حمایت هواداران و طرفدارانشان هم طوری پیشرفت کردند که به وضوح و قاطعیت می توان گفت که بزرگترین تیم های آسیا بیش از یک دهه است که تغییر کرده اند و دیگر نه در شعار در واقعیت تیم های دیگری از کشورهای دیگر هستند.
وقتی تیم استقلال در طی یک دهه اخیر تنها یکبار توانسته به جمع چهار تیم نهایی آسیا راه پیدا کند و در دو فصل گذشته از حضور در آسیا محروم بوده است چطور انتظار دارد همچنان بزرگترین و حتی محبوب ترین تیم آسیا لقب بگیرد و ماندگار بماند و تیم های دیگر که هر روز در حال پیشرفت هستند و در کسب مقام سرآمد هستند ساکت و بی سر و صدا بمانند.
نه متاسفانه نه استقلال و نه هیچ کدام از تیم های ایرانی دیگر نه بزرگترین تیم و نه محبوب ترین تیم های آسیایی نیستند و واقعیت آن چیزی است که مردم و اهالی فوتبال به چشم خود می بینند و آن پیشرفت بی حد و حصر تیم های آسیایی بخصوص کشورهای عربی از الهلال و الاتحاد و النصر و پوهانگ استیلرز کره و...و... هستند و این پیشرفت ها در تعداد حضور و صعودها و قهرمانی هایشان مشهود و قابل باور است.