به بهانه 8 آذر 1376 که دومین صعود تاریخی تیم ملی به جام جهانی فوتبال صورت گرفت، علی دایی اسطوره و آقای گل سابق فوتبال جهان جمله ای بیان کرد که عده ای آن را با چالش مواجه کردند.
تیم ملی 1998 یا همان 1376 شمسی محبوب تر از تیم ملی کنونی است؟ (یعنی این تیم ملی چند سال گذشته).
این تیم ملی که دو یا سه جام جهانی متوالی را تجربه کرده است یا آن تیمی که پس از دو دهه ناکامی از صعود به جام جهانی در مرحله پلی آف توانست استرالیا را شکست دهد و به جام جهانی فرانسه صعود کند.
جام جهانی که همگروهی با آمریکا سر و صدای بسیاری به پا کرد و شکست دادن آمریکا که موجب شد هم از نظر سیاسی و هم از نظر فوتبالی بسیار به سود فوتبال ایران شود و اولین برد تاریخی در جام جهانی در آن سالها بدست آید.
حق با علی دایی است.. ما که در آن زمان، دوران نوجوانی خودمان را سپری می کردیم خیلی خوب آن زمان ها و شور و شوق فوتبالی مان را به خاطر می آوریم، سالهایی که واقعا فوتبال بخاطر فوتبال پرطرفدار بود، آنچنان که امروز حرفه ای است اصلا حرفه ای نبود، تیم ملی که تمام بازیکنانش از درون لیگ بودند اکثرا از تیم پرسپولیس و یکی دو بازیکن از استقلال و بقیه تیم ها بودند.
حق با علی دایی است.. آن تیم از نظر فوتبالی علاوه بر اینکه به جام جهانی صعود کرد، دو سال قبل آن در جام ملتهای آسیا هم سوم آسیا شد (البته با بدشانسی و می توانست در نیمه نهایی با عبور از عربستان راهی فینال شود).
حق با علی دایی است.. تیم آن زمان فوتبال را بخاطر فوتبال بازی می کردند و به واقع مثل امروز بحث مالی و این همه رشد مبلغ قراردادها و پول در فوتبال نبود.
بازیکنانش طعم لژیونر شدن را نچشیده بودند و تازه پس از جام جهانی فرانسه بود که بازیکنان در جهان شناخته شدند و راهی اروپا شدند.
اما در یکجا شاید نتوان حق را به علی دایی است.. و آن این است که تیم ملی آن دوران برای بازیکنانش، برای مسئولانش و برای هوادارانش که دوره نوجوانی و جوانی شان را سپری کردند یک خاطره دلنشین و فراموش نشدنی باشد.
خاطره ای که شاید برای نسل این دوره که با تکنولوژی و قراردادهای حرفه ای مواجه هستند هرگز قابل درک و لمس نباشد.
همان گونه که اگر از بازیکنان تیم ملی کنونی و مسئولان فوتبال بپرسیم و حتی هواداران دهه 80 و صد البته 90 که دوره نوجوانی شان را پشت سر می گذرانند و اصلا بیست و شش سال پیش را ندیده اند و تنها شنیده اند صد البته تیم ملی کنونی که سابقه صعود پیاپی به چند جام جهانی را داشته و توانسته با آرژانتین و اسپانیا بازی کند و مراکش را شکست بدهد و بازیکنانش اکثرا لژیونر هستند و در لیگ های اروپایی بازی می کنند بیشتر می پسندند.
پس بهتر است بگوییم و این چنین بنویسیم که هر دوره ای برای خود مزیت ها و معایبی داشته و دارد، مزیت ها و معایبی که بیشتر مختص به همان دوره هستند و هیچ ارتباطی به دوره ها و دهه ها و نسل های بعدی ندارند.
دهه 70 و صعود به جام جهانی فرانسه خاطره ای شد که حداقل برای آن نسل و مردم آن سالها که امروز گرد پیری بر سرشان است هرگز از یاد رفتنی نباشد و هنوز طعم و مزه شیرین آن از زیر زبانشان نرفته باشد.
همان گونه که نسل امروز صعود به جام های جهانی متوالی را تجربه کرده و به چشم دیده اند و صد البته برایشان این دوره شاید لذت بخش تر و شیرین تر باشد.