گاهی برخی شکست ها تلخ تر از آن چیزی می شوند که باید باشند، شکست هایی که حرفی برای گفتن باقی نمی گذارند، حتی اگر خیلی خوب باشی حتی اگر لایق شکست نبوده باشی اما شکست تحمیل می شود.
پرسپولیس شب گذشته هم از این قاعده مستثنی نبود، در شبی که نباید شکست می خورد شکست خورد، در شبی که می توانست بهترین شب و خاطره انگیزترین شب خود را سپری کند تلخ ترین و ناراحت کننده ترین شب خود و هوادارانش را ساخت.
آری گل محمدی حق دارد ناراحت باشد، حق دارد که بگوید حتی از هواداران هم ناراحت تر است اما حق تلخ رویی با هواداران را لااقل ندارد، حتی هوادارانی که شعار حیا کن رها کن سرداده باشند.
گل محمدی حق دارد ناراحت باشد چون باور این شکست را نداشت، چون دوست داشت در حضور هوادارانش یک صعود جانانه داشته باشد اما یک شکست تلخ را به چشم خود دید و فریادهای اعتراض و حتی توهین ها و...
گل محمدی حق دارد حتی پاسخ خبرنگاران را هم ندهد، یا اصلا در کنفرانس پس از پایان بازی حاضر نشود (بله درست می خوانید حق دارد پاسخ خبرنگاران را ندهد، اما حق ندارد با عصبانیت یا با ترش رویی و یا چیز دیگری از پاسخ دادن به سؤالات خبرنگاران طفره برود) اما چون بازیهای بین المللی و آسیایی است در صورت عدم حضور در کنفرانس با جریمه مواجه می شد.
حق هر طور باشد با هواداران است، حتی اعتراض هایشان، حتی شعارهای حیا کن رها کن هایشان و حتی ناراحتی ها و اشک هایشان چون توقع شکست و عدم صعود از مرحله گروهی را نداشتند، شاید اگر در مراحل بالاتر و حذفی شکست می خوردند و از گردونه مسابقات حذف می شدند اینچنین ناراحت و غصه دار نمی شدند که در مرحله گروهی نتوانند حتی به عنوان یکی از برترین تیم های دوم گروها صعود کند.