شاید جمله کلیشه ای همیشه پس از پایان تساوی در دربی بیان می شود این باشد که تساوی عادلانه ترین نتیجه این بازی بود، اما در مورد این بازی به واقع تساوی نتیجه ای بود که باید هر دو تیم می گرفتند تا حداقل عدالت فوتبال بین دو تیم در این بازی اجرا می شد.
اما تساوی داریم تا تساوی، این دربی می توانست حتی با کمک داور ویدیویی جذاب تر و دیدنی تر و پر بود از موقعیت های خطرناک روی دروازه هر دو تیم، اصلا این دربی می توانست با یک تساوی پرگل تر هم به پایان می رسید.
وقتی به موقعیت های خطرناک هر دو تیم در 90 دقیقه نگاه می کنیم به جز گل هایی که به ثمر رسیدند سهم هر یک از دو تیم تنها یکی دو موقعیت در چارچوب و خطرناک روی دروازه یکدیگر بود و بقیه توپ ها یا به محوطه جریمه نرسیدند یا با فاصله بسیار از دروازه هر دو تیم به آسمان کوبیده شدند.
شاید قرمزپوشان پس از گل دقیقه 77 خود را دیگر فاتح دربی می دانستند و برای جشن سومین برد متوالی دربی خود را آماده کرده بودند اما از سویی دیگر آبی پوشان هم تاب و تحمل شکستی که اصلا برایشان قابل لمس نبود را نداشتند، چون تا قبل از دقیقه 77 بازی روال طبیعی و مساوی خود را پیش گرفته بود اما گل دقیقه 77 همه معادلات را برهم زد.
پس از گل دقیقه 77 این استقلالی ها بودند که خود را به آب و آتش می زدند تا گل خورده خود را جبران کنند، موقعیت های ایجاد شده در محوطه جریمه پرسپولیس گواه این را می داد که این بازی قرار بود برنده داشته باشد، بازنده این دربی استقلال نخواهد بود.
دو صحنه مشکوک در محوطه جریمه قرمزپوشان و اعلام تنها یک پنالتی آن هم با کمک داور ویدیویی باعث شد که بازی بالاخره به تساوی کشیده شود، تساوی یک بر یک.
تساوی که شاید بتوان گفت یک نتیجه عادلانه بود حتی وقتی که پرسپولیسی ها دوست داشتند دربی سوم متوالی دو فصل اخیر خود را جشن بگیرند، حتی وقتی استقلالی ها اصلا توقع شکست و این همه اضطراب و آشفتگی و نگرانی پس از دریافت گل را نداشتند.
امتیاز دربی بین دو تیم تقسیم شد هر چند آبی پوشان با سومین تساوی متوالی خود در این فصل جایگاه خود در صدر را متزلزل تر از هر هفته و زمان دیگری احساس می کنند وقتی سپاهانی ها با یک بازی کمتر تنها یک امتیاز کمتر از استقلال صدرنشین دارند.