سکوت معنادار و عجیب و دیوانه کننده مدیریت استقلال و عکس العمل های پنهانی ایشان که پس از چندی رسانه ای می شوند و از سویی دیگر مصاحبه هایی که نکونام در کنفرانس های پایان بازی انجام می دهد خبر از اوضاع ناگواری می دهد که دیر یا زود از پس این نتایج خوب تیم استقلال بیرون خواهد زد.
به معنای درست تر جنگ و دعوای اول به از صلح آخر است اما انگاری قرار نیست هیچ صلحی انجام بگیرد، هیچ کدام از دو طرف علاقه ای به صلح ندارند و انگاری جنگ اول همچنان ادامه دار و معلوم نیست تا کی ادامه یابد و پایان آن چه خواهد شد.
وقتی وزارت ورزش تصمیمی بر تغییر مدیریت ندارد، وقتی مدیریت باشگاه در صدد تغییر کادرفنی است اما فعلا با این اوضاع که همگی به سود سرمربی است جایی برای تغییر وجود ندارد.
وقتی هواداران آبی در کنار نتایج درخشان تیم محبوبشان جایی برای خوشحالی نمی بینند چون از آینده تاریک و نامعلوم تیم استقلال خبر دارند به همین خاطر اصلا به دنبال شادی کوتاه مدت و زودگذر نیستند و تنها با قهرمانی و جام آرام می گیرند اما... .
اما وقتی رابطه جدا شده و نامعلوم و نامهربانانه مدیریت و کادرفنی را با همدیگر می بینند به تکرار یک شادی قطعی شک می کنند، وقتی به تاریخ تلخ یک دهه اخیر نگاه می کنند که هیچگاه رابطه هیچ یک از مدیران با کادرفنی تیمشان را صمیمی و خوب ندیده اند، جنگ این فصل خطیر و نکونام را تکرار تمامی آن فصل های ناکامی می بینند.