اینبار این تیم پرسپولیس بود که زودتر از صدرنشین به میدان رفت و این استقلال بود که با آگاهی از نتیجه تیم پرسپولیس برای بازگشت به صدر محکوم به بردن حریف خود ذوب آهن بود.
ذوب آهنی که در دقیقه ۶ همه را شوکه کرد و تور دروازه استقلال را در آزادی و جلوی چشم هزاران هوادارش به لرزه در آورد.
استقلالی که تا قبل از این بازی ۲۲ هفته بود که طعم شکست را نچشیده بود و برترین تیم میزبان در امتیازگیری بود یک نیمه مغلوب ذوب آهن شد تا هم رکورد بردهایش را قطع شده ببیند و هم صدر را از دست رفته ببیند.
نیمه دوم آبی پوشان پایتخت محکوم به جبران نتیجه و باز پس گیری چند ساعته صدر جدول از دست نزدیک ترین رقیب خود یعنی پرسپولیس بود، باور از دست دادن صدر آن هم پس از یک نیم فصل در چهار هفته مانده تا پایان فصل هرگز قابل قبول نبود.
نیمه دوم اما برای آبی پوشان یک نیمه متفاوت بود و به وضوح می شد از تعداد حملات آنها برای جبران نتیجه مشاهده کرد، پر واضح بود که آبی پوشان دوست نداشتند که اینطور صدر را از دست بدهند و تقدیم پرسپولیس کنند.
گل تساوی آبی بود بر التهاب و سراسیمگی استقلال، کمی خیال جواد نکونام و هواداران آبی راحت شد، دیگر شکست معنا نداشت و از آن عبور کرده بودند.
هر چند تساوی هم نمی توانست استقلالیها را به صدر برگرداند و آنها باید حریف خود را شکست می دادند و تنها با کسب ۳ امتیاز صدر را باز برای خود می کردند.
عقربه ها از دقیقه ۹۰ عبور کردند و داور چهارم وقت های تلف شده را اعلام کرد، آبی پوشان تا از دست دادن صدر تنها شش دقیقه فاصله داشتند و این هرگز برای هواداران این تیم قابل قبول نبود.
از دست دادن صدر همانا و حمله و هجوم انتقادها بر کادرفنی و بازیکنان همانا و این هرگز خوشایند جواد نکونام و یارانش نبود.
حملات حتی در وقت های تلف شده هم ادامه داشت تا اینکه شوت معجزه آسای گوستاوو بلانکو در همهمه و شلوغی محوطه جریمه ذوبی ها و چسبیدن توپ به تور دروازه اصفهانی ها یعنی اینکه دنیا را به استقلالیها داده باشند.
موج شادی و خوشحالی هواداران روی سکوها و فریاد شادی نکونام و نیمکت نشینان برای این برد و بازگشت چند ساعته به صدر زیباترین صحنه این هفته لیگ را ساخت.
هفته ای که به معنای واقعی کلمه بازی هایش برای بالانشینان حکم فینال را داشت و از دست دادن نتیجه آنها را از صدر دور می کرد بردهایش برایشان امید و انگیزه دنبال کردن فصل تا هفته پایانی را ساخت.
استقلال همچنان در آزادی و به عنوان تیم میزبان به حریفانش باج نداد و یکی از شیرین ترین بردهایش را در آزادی جشن گرفت.

18 اردیبهشت 1403