هر چقدر در پیش فصل فصل گذشته جواد نکونام را پر شور و شوق و مشتاق می دیدیم این فصل خبری از آن اشتیاق و از آن استرس و حرص و جوش برای بستن یک تیم آماده و مدنظر سرمربی نیست.
جواد نکونام دیگر علی خطیر را بالای سر خود و تیمش نمی بیند و دیگر خبری از وزارت ورزش هم نیست، اما اوضاع آنچنان که ما از بیرون باشگاه استقلال می بینیم هنوز سر و سامان نیافته است، لااقل آنچه ما از بیرون می بینیم اینچنین است و دیگر از داخل خبر نداریم و سرمربی استقلال مطمئنا از اوضاع داخلی باشگاه بیشتر اطلاع دارد.
استقلال در فصل نقل و انتقالات به جز رامین رضاییان و سامان فلاح هیچ بازیکن ستاره و مشهور و خوشنامی را جذب نکرده است، هنوز نقاط ضعف به قوت خود باقی مانده اند و ظاهرا بازیکنانی به تیم جذب می شوند که سرمربی از آنها خبر ندارد یعنی جذب بازیکن بدون نظر و تایید سرمربی و این برای استقلال هرگز خوب نیست.
اما این سکوت جواد نکونام در مورد اوضاع تیمی که قرار است یک فصل سخت و پر فشاری را در سه جام استارت بزند هرگز پذیرفتنی نیست، هر چند داد و فریادهای فصل گذشته سرمربی استقلال را هم نمی توانیم بپذیریم اما تعادل بین این دو رفتار هرگز آن چیزی نیست که در حال حاضر شاهد آن هستیم و این سکوت هم مطمئنا به تیم استقلال ضربه خواهد زد و جواد نکونام باید بداند که در چه زمانی باید فریاد بزند و در چه زمانی سکوت بهترین راه حل او و تیمش خواهد بود آنگاه بهترین رفتار و برخورد را در قبال تیم استقلال و یارانش اتخاذ کند.
مطمئنا جواد نکونام برای دومین فصل حضورش روی نیمکت آبی پوشان صاحب تجربه ای گرانبها شده است که می تواند او را در شروع فصل آینده کمک کند اما خود نکونام بیشتر از هر فرد دیگری می داند که بهترین رفتار و برخورد چه چیزی می تواند باشد و ما امیدواریم که با تجربه ای که جواد نکونام از فصل گذشته گرفته است این فصل یک سرمربی باتجربه داشته باشیم.

4 مرداد 1403