اینکه چرا باید تیم استقلال برابر همنام خوزستانی خود نتواند از موقعیت های خود نهایت استفاده را ببرد و تن به شکست بدهد سؤال بزرگی است؟
استقلال تیمی نبود که حریفان برای رویارویی با آن شجاع شوند و استقلال را آنچنان که هست بزرگ نبینند.. استقلال تیمی نبود که ترس و لرزه بر اندام حریفان نزند و برای زدن یک گل نتواند خودش را به آب و آتش بزند.
استقلال تیمی نبود که زورش برای زدن یک گل به حریفش نرسد و برای زدن یک گل هوادارانش را در تب و تاب و استرس و اضطراب باقی بگذارد.
هواداران از بازی دفاعی تیم محبوبشان به سطوح آمده اند، از بازی تیم محبوبشان که برای زدن یک گل ناتوان عمل می کند، همچنان که از بازی هجومی تیم دو فصل پیش ساپینتو که خوب گل می زد و بازیهایش پرگل بود اما از آن سو در کار دفاعی لنگ می زد و گل های خورده فراوانی داشت.
استقلال باید تیمی مابین این دو تیم باشد، نه آنچنان دفاعی بازی کند که حمله کردن را از یاد ببرد و زورش برای زدن یک گل عقب افتاده نرسد، و نه آنچنان هجومی باشد که خوب گل بزند اما حواسش به دروازه و خط دفاعی اش نباشد و به همان میزان گل دریافت کند.
استقلال باید تیمی هجومی با ساماندهی خطوط دفاعی باشد، استقلال باید خوب گل بزند، به اندازه گل بزند و نگذارد که حریفان به سادگی دروازه اش را باز کنند و دیدن چنین تیمی حداقل سه چهار فصل است که تبدیل به آرزو شده است.
هر چند تیم فرهاد کم گل زد اما بدون شکست قهرمان لیگ شد، هر چند تیم ساپینتو خوب گل می زد اما تعداد شکست ها و گل های خورده اش هرگز مورد قبول نبود، هر چند تیم نکونام هم مشابه تیم فرهاد کم گل زد و کمترین شکست را هم داشت اما باز هیچ کدام رنگ قهرمانی به خود ندیدند.
شاید هواداران آبی از حسرت عدم قهرمانی های تیم محبوب شان بسیار بگویند اما حسرت دیدن بازی زیبا و ماندن در کورس قهرمانی هر چند با از دست دادن قهرمانی بیشتر از هر موضوع دیگری آزار دهنده شده است.

10 شهریور 1403