دیگر هر چه بنویسیم و فراید بزنیم فایده ای ندارد، آقایان کاری که باید بکنند یعنی کاری که دوست دارند بکنند انجام می دهند و نه من هوادار و نه مای هوادار دیگر فریادمان راه به جایی نمی برد.
وقتی اسم های مختلفی از جمله پتف و ساپینتو و...و... به میان می آید افسوس می خوریم، وقتی هیچ کدام از اسم ها در حد و اندازه نیمکت استقلال نیستند، وقتی هیچ کدام در سطح جواد نکونام نیستند پس چرا می خواهیم کادرفنی را تغییر بدهیم؟
وقتی خوب می دانیم که مشکل آقایان با نیمکت استقلال فراتر از مشکل فنی است یعنی اصلا مشکل فنی نیست و به دلایل دیگر تمایلی به ادامه همکاری با جواد نکونام ندارند به دنبال اسم های مختلفی برای جانشینی او می گردند.
دیگر خسته شده ایم، وقتی فکر می کردیم با خصوصی شدن و سپرده شدن باشگاه به هلدینگ خلیج فارس دیگر غم و غصه هایمان کمتر می شوند و می توانیم حداقل برای یک فصل و مدتی نفسی به آرامی بکشیم و آسوده خاطر شویم اما انگار فکرمان بسیار اشتباه بود.
هنوز شش ماه از خصوصی سازی نگذشته و این همه مشکل، از تغییر مدیرعامل فصل گذشته گرفته تا تلف شدن وقت بسیار برای انتخاب مدیرعامل جدید، حال هم در هفته سوم تمایل به تغییر سرمربی دارند و وقتی که تلف می شود برای جانشینی سرمربی که معلوم نیست چه کسی است و به واقع در حد و اندازه های نیمکت بزرگ استقلال است یا خیر؟!
تنها در یک جمله می توانیم صراحتا بگوییم که هواداران فکر می کردند از برزخ وزارت ورزش درآمده و به بهشت رهسپار شده اند اما فکر نمی کردند که از چاله به چاهی عمیق افتاده اند که توانایی بیرون آمدن از آن را ندارند.
وقتی مشکل استقلال حداقل روی نیمکت مشکل فنی نیست و به دلایل غیرفنی تصمیم دارند که جواد نکونام را تغییر بدهند پر واضح است که سرنوشت آبی پوشان در این فصل هرگز برای این آقایان مسئول مهم نیست.

18 شهریور 1403