شاید تصمیم نداشتم به این زودی یا حداقل قبل از بازی امشب استقلال به این مطلب و موضوع رک و بی رودرواسی بپردازم اما واقعا فارغ از هر نتیجه بازی امشب تیم محبوبمان خوب می دانیم و پر واضح است که این روزها و هفته ها و ماه ها خواه ناخواه خواهند گذشت، سپری خواهند شد اما این زخم های بر بدن و ذهن برجای مانده هوادار سخت التیام پیدا می کند و به این سادگی ها درمان نمی شوند یعنی خوب نمی شوند إلا با جام و قهرمانی اما آن هوادارانی که باید تیم محبوبمان داشته باشد آن هم از نسل جدید دهه ۸۰ و ۹۰ی کم و کمتر می شوند.
باید باور کنیم که یک تیم را با جام ها و قهرمانی هایش می شناسند، از آخرین قهرمانی استقلال در لیگ چند فصل است که می گذرد؟ قبل از آن قهرمانی چند فصل طول کشید تا به این قهرمانی برسد؟ و چندین و چند سوال دیگر...
اینجا نیامده ایم که بخواهیم با یکدیگر بحث کنیم و خودمان را به جان هم بیندازیم، اینجا نیامده ایم که دو دستگی و چند دستگی بین خودمان بوجود بیاوریم هر چند تا قبل از این بوجود آمده است اما مخلص کلام و نتیجه ما از بیان این موضوع و مطلب این است:
شاید ما هواداران دهه ۶۰ و ۷۰ و حتی برخی دهه ۸۰ دی‌های بتوانند این روزها و فصل ها را تحمل کنند و صبوری کنند اما به پسران و فرزندان خود چطور بفهمانیم که این روزها را تحمل کنند؟ این فصل هم بهتر می شویم؟ این شکست ها تمام می شوند؟ دوباره به صدر برمی گردیم؟ دوباره قهرمان می شویم؟ و هزار امیدواری دیگر که شاید خود خودمان هم نتوانسته ایم خودمان را قانع کنیم چه برسد به اینکه بخواهیم فرزندان خود و نسل جدید فوتبالی را به سمت استقلال و رنگ آبی بکشانیم نه سمت رقیب و رنگ آنها؟
درست مثل دوستانی که مثال های زیبایی در مورد منچسترسیتی حال حاضر و قهرمانی هایش می گویند و کسی با منچستریونایتد که دیر زمانی با فرگوسن قدرت مطلب فوتبال جزیره و اروپا بود کاری ندارد.. یا اینکه تیم ملی برزیل تا چند سال و یک دهه قدرت اول جهان در صدر بود اما آیا حالا کسی از برزیل و قدرتش صحبت می کند؟ از آخرین جام آنها در کوپا و جام جهانی چند وقت می گذرد؟ آیا حالا هواداران آرژانتین و اسپانیا بیشتر شده اند یا برزیل و بسیاری مثال های دیگر.
استقلال باید از این روزهایش خیلی سریع خارج شود و دوباره با هوادارانش آشتی کند، والا اوضاع همچنان وخیم و وخیم تر و غیرقابل کنترل خواهد شد.

19 آبان 1403