همانگونه که گفتیم به موسیمانه تا پایان نیم فصل اول فرصت می‌دهیم تا بتواند با بازیکنان و تیم شناخت کامل و کافی پیدا کند آنگاه تفکراتش را برای بهبود تیم در عملکرد و نتیجه روی تیم اجرا کند.
حال موسیمانه ۸ بازی است که روی نیمکت استقلال نشسته است پنج بازی در لیگ و دو بازی آسیایی و یک بازی جام حذفی.
پر واضح است که استقلالی ها بازی به بازی در حال بهتر شدن و هماهنگ شدن هستند، بازی به بازی لذت بخش تر بازی می کنند و همان تیمی می شوند که هواداران می خواهند، استقلال دیگر سخت بازی نمی کند، استقلال دیگر سراسیمه بازی نمی کند، با دلهره و ترس بازی نمی کند، از حریفانش نمی ترسد و برای گلزنی برنامه دارد، از تمام توان بازیکنانش نهایت استفاده را می برد تا دوباره به روزهای اوج خود که همیشه در بالای جدول می ایستاد دوباره برگردد.
استقلال پس از دو تساوی امیدوار کننده آسیایی دو بازی داخلی خودش را یکی پس از دیگری برد تا خیال هواداران تا حدود بسیاری به این تیم و سرمربی خارجی اش قرص شود، هواداران پیش خودشان گفتند، نه واقعا تغییر سرمربی یک شوک بزرگ و درستی به تیم بود و توانست تیم را از سریال ناکامی های دنباله دارش نجات دهد.
استقلال هوادارانش را با همین چهار بازی متوالی امیدوار کرد به طوری که هواداران انتظار داشتند که بازی های خانگی شان در تهران را هم برابر حریفانش به سادگی پشت سر بگذارد، اما گل گهر که تا قبل از این حریف آنچنان سرسختی برای استقلال نبود اینبار یقه استقلال را گرفت، استقلالی که داشت کم کم به برد عادت می کرد بالاجبار تن به تساوی بدون گل داد تا فراموش نکند که گاهی در میان بردها نباید مغرور شود و حواسش از تیم هایی که فکر می کند بازی با آنها ساده است و از پیش برنده است غافل شود.
و حرف آخر؛ این تفکر را باید از ذهن بیرون کنیم که هرگاه ببریم خوبیم و هرگاه مساوی کنیم بد...؟!

27 آذر 1403