هوادار از رفتن مدیران ناکارآمد همچون شهریاری و سمیعی خوشحال است، همان طور که از رفتن خطیر خوشحال شد.
مدیرانی که به بهانه کارآمدی شعارهای امیدوار کننده بسیاری را در طول مدیریت خود از جمله قول قهرمانی یا بستن تیمی قدرتمند در خور شأن استقلال می دادند اما این شعارها هیچ کدامشان جواب ندادند و تبدیل به عمل نشدند تا صدای هوادار از ناکارآمدی مدیران بلند شود.
کریمی رفت، خطیر آمد، خطیر رفت، سمیعی آمد، سمیعی رفت و حال نظری جویباری آمد.
هیچ کدام از این مدیران برای استقلال موفقیتی بدست نیاوردند.
اما زیبا حرف می زدند، قشنگ شعار می دادند و در دوره مدیریت خود مدیریت خود را بهترین و بی نقص ترین مدیریت استقلال می دانستند اما... .
اما همه چیز برای هوادار استقلال روشن و واضح است، دیگر به این شعارها عادت کرده است و دیگر باور نمی کند.
شعارها را دیگر نمی شنوند و تنها چیزی را باور و تحسین و حتی حمایت می کنند که به چشم خود ببینند و آن هم موفقیت و قهرمانی استقلال باشد.
اختیار شعار دادن با مدیران است و اختیار باور و قبول نکردن با هوادار، و آن کسی موفق می شود که موفقیت استقلال را دوست داشته باشد و برایش تلاش کند.

26 دی 1403