تساوی های متوالی و در بین آنها یک شکست بدتر حال و روز وخیم استقلال را در نیم فصل دوم نشان می دهد، در این استقلال هیچ امیدی دیده نمی شود، امید به گل زدن، امید به زیبا بازی کردن، امید به برد، امید به صعود از جایگاهی که در آن ایستاده است، هیچ یک امیدی در آنها دیده نمی شود.
کاش استقلال زیبا بازی می کرد حتی اگر گل نمی زد، کاش استقلال پر تعداد حمله می کرد حتی اگر گل نمی زد، کاش استقلال دلنشین بازی می کرد حتی اگر نمی برد اما وقتی بد بازی می کند، وقتی خسته کننده بازی می کند که حتی بازی اش ارزش دیدن هم پیدا نمی کند پیش خود می گوییم پس چه تفاوتی بین موسیمانه و نکونام است، خب همین نتایج را نکونام هم با استقلال می گرفت؟
استقلال انگار سرمربی ندارد، این شیوه و سبک بازی ناامید کننده و در اصل بهتر بگوییم بی هدف هرگز نشانی از تفکر و ایده داشتن یک سرمربی ندارد و به معنای واقعی کلمه انگار این تیم اصلا سرمربی ندارد که به بازیکنانش شیوه حمله کردن، طریقه درست دفاع کردن و راه حل بردن را بیاموزد.
استقلال بی هدف وارد میدان می شود و بدون نتیجه هم از میدان خارج می شود یا به یک تساوی بدون گل رضایت می دهد یا نهایت نتیجه یک بر یک یا آنقدر بد و بدتر بازی می کند که با شکست از میدان بیرون می آید و دیگر هدفی جز این ندارد.
راه حل مشخص است اما کسی که این راه حل ها را یاد نمی دهد، کسی این راه حل ها را اجرا نمی کند، حال یا نمی تواند یا دلش نمی خواهد که بحثی است که بارها و بارها از گفتنش خسته شدیم، این استقلال انگاری نه تنها سرمربی ندارد و بازیکنانش به تنهایی برای خودشان بدون نتیجه بازی می کنند که مدیریت هم فکری به حال این تیم نمی کند.
خب می خواهیم بگوییم که برای این فصل که تمام شد هر چند هنوز 13 بازی دیگر تا پایان فصل باقی مانده است اما برای فصل آینده باید از همین فصل شروع کرد و قرار نیست همه چیز یکهویی از پایان فصل و از دست دادن فرصت و رساندن موقعیت به تعطیلات پایان فصل و از دست دادن زمان مثل همیشه باشد.

8 بهمن 1403