وقتی همه چیز قرار است روی سر یک نفر سوار شود، وقتی قرار است تمام تقصیرها گردن یک نفر انداخته شود و آن یک نفر آنقدر عاشق نشستن روی نیمکت استقلال است که این همه دسیسه و این همه آشفتگی را می بیند اما چشم هایش را روی آنها می بندد.
هنوز هم نمی دانیم این نیمکت چه جذابیتی برای سهراب دارد که حاضر است حتی با رفتن اعتبار و آن محبوبیت سابقش و هو شدن و شنیدن مکرر شعار حیا کن و رها کن همچنان روی آن بنشیند و به نتایج ضعیف خود ادامه دهد اما همچنان بماند؟
در مورد سهراب بختیاری زاده بسیار نوشته ایم، طوری که هم خودمان خسته شدیم و هم می دانیم عزیزان دنبال کننده کانال آبی پوشان از خواندن تکراری چندین و چند مطلب در مورد ایشان خسته شده اند.. اما چه کنیم که خوب می دانیم داستان مربی موقت برای انتخاب سرمربی خارجی تبدیل به مربی طولانی شده است.
مربی موقت به کسی گفته می شود که نهایت دو سه بازی یا چهار بازی تا انتخاب سرمربی جدید روی نیمکت اوضاع تیم را کنترل کند و از هم پاشیدگی تیم در زمین و تمرینات جلوگیری کند، اما داستان سهراب انگار فراتر از یک مربی موقت شده است طوری که وقتی نتایج ضعیف همچنان تکرار می شوند دیگر برای هواداران آبی مربی موقت با مربی دائمی هیچ تفاوتی نمی کند.
اینجا نیمکت استقلال بله دنبال یک فردی می گردد که برای آن جانفشانی کند، دنبال مربی می گردد که بتواند برای آن از خودگذشتگی کند، اما یک مربی بادانش، یک مربی باتجربه، یک مربی محبوب در نزد اذهان عمومی و هواداران، نه سهراب بختیاری زاده که بدون کارنامه قابل توجهی و بدون اقبال عمومی هواداران و از سوی رابطه با مدیران روی نیمکت استقلال نشست و حالا حالاها قصد رفتن ندارد.
آری می گوییم بیچاره سهراب، بیچاره افکاری که برای لذت بردن از نیمکت استقلال اعتبار و محبوبیت گذشته ای که داشت از بین برد و معلوم نیست در ادامه قرار است که اتفاق ناگواری برایش رخ دهد، شکست در جام حذفی، هر چند هرگز دوست نداریم این اتفاق بیفتد مطمئنا دیگر سهراب را از نگاه ها و ذهن ها برای همیشه پاک خواهد کرد حتی به عنوان دستیار.
هوادار استقلال از این پس حتی بختیاری زاده را برای دستیاری در کنار چه سرمربی ایرانی و چه سرمربی خارجی قبول ندارد، سهراب باید همچنان کسب تجربه کند چه در تیم های پایین تر، دسته اولی یا دسته دومی و با یک تجربه و کارنامه موفق به عنوان نفر اول روی نیمکت بزرگ استقلال بنشیند.

23 بهمن 1403