تنها چهار دقیقه تا صعود زمان باقی مانده بود، پیش خود گفتیم نه اینبار استقلال پیشرفت کرده، قدر تک گلی که زده است را خوب می داند، روی برخی از حملات اگر شانس و دقت بیشتری داشت گل های دوم و حتی سوم را هم می زد.
امیدوار شده بودیم، هر چقدر دقایق سپری می شدند و به آخر بازی نزدیک می شدیم امیدمان به صعود بیشتر و بیشتر شده بود، تا اعلام وقت های تلف شده..
با همه استرس و اضطرابی که داشتیم و تن و بدنمان به شدت می لرزید اما به صعود بیشتر از پیش امید داشتیم تا اینکه همان آب سرد روی پیکر لرزانمان ریخته شد آن هم به شدت و قوی.
گل تساوی در بدترین و سخت ترین زمان زده شد، حالا بیشتر متوجه شدیم که فاصله بین اشک و لبخند برای هواداری این استقلال هنوز تغییر نکرده است.
اصلا قرار نیست استقلالی برای یک بار هم که شده شاد باشد، لبخند بزند و مزد برتری تیمش را تا پایان بازی تحویل بگیرد، انگار شادی هایمان تقسیم شده است تنها به همان گل برتری و اصلا توجهی به بقیه بازی و گل های بعدی یا گل هایی که می خوریم و تساوی و شکست ها و در حسرت برد نشستن ها نداریم.
بازی به پایان نرسیده و حتما می گویید هنوز 30 دقیقه وقت اضافه داریم و باید تیم را که روحیه اش مثل روحیه خودمان خراب شده است حمایت و تشویق کنیم.
شاید می گویید هنوز 30 دقیقه دیگر مانده و استقلال شکست نخورده است و امید به صعود دارد... اما باور کنید که ما با گل دقیقه 94 شمس آذر از پا نشستیم و نای ایستادن نداریم.

25 بهمن 1403