مگر می شود تیم محبوبت زیبا بازی کند و زیبا ببرد و یک صعود دلنشین داشته باشد و تو نخواهی خوشحالی کنی؟ نه، هرگز منظورم این نبود که شادی نکنیم و فریاد نزنیم، این صعود خواهی نخواهی خوشحالی دارد، شادی دارد اما تنها به اندازه یک شب و آن شب همان دیشب و ساعاتی پس از پایان بازی بود و تمام.
از امروز صبح باید و باید تمام فکر و ذکر مان بازی فینال پنج شنبه برابر ملوان باشد.
ملوان تیم دست و پا بسته ای نیست، قطعا هم قدرتمندتر و چغرتر از نفت آبادان خواهد بود.
در ثانی بازی فینال است و ملوان هرگز دوست ندارد بازنده باشد و اشتیاق کسب جام و آسیایی شدن بسیار برایش دلنشین و وسوسه انگیز است، برای همین مطمئنا این فینال برای استقلالی‌ها بسیار سخت و نفس گیر خواهد بود.
درست مثل سه فینال حذفی گذشته که متاسفانه در هر سه فینال مغلوب فولاد و تراکتور و پرسپولیس شدیم و از کسب جام بازماندیم.
به نوعی می توان گفت تیم استقلال در فینال یک تیم زخم خورده است و دوست ندارد برای چهارمین بار متوالی مغلوب حریف خود در فینال شود.
تیمی که رکورددار بیشترین جام و بیشترین حضور در فینال این جام بوده است باید به ناکامی های خود چه در این فصل و چه در جام های حذفی پایان دهد.
بهتر است شادی اصلی را موکول کنیم به ساعت های پایانی روز پنج شنبه، هر چند استقلالی‌ها هرگز نباید خود را از پیش برنده و فاتح جام بدانند چون این بزرگترین وسوسه دشمن برای از دست دادن چهار باره جام در چهار فصل اخیر حذفی خواهد بود.
بگذارید هر وقت فاتح واقعی جام شدیم شادی اصلی مان را آنوقت و آنجا فریاد بزنیم و به همگان نشان دهیم.

4 خرداد 1404