مدتهاست کارمان شده حسرت خوردن برای دیدن یک بازی زیبا از تیم محبوبمان استقلال.. مدتهاست کارمان شده آرزوی دیدن یک بازی با آرامش تیم محبوبمان استقلال... آنقدر که استرس و اضطراب و فشارهای عصبی را در هر بازی چه قبل بازی و چه حین بازی و بیشتر بعد از بازی تحمل می کنیم که دیگر نایی برای صحبت نداریم.
قرار نبود این فصل هم مثل فصل گذشته پر از ناکامی باشد، قرار نبود این فصل هم مثل فصل گذشته با چند نتیجه ضعیف و تلخ متوالی و پشت سر هم دوباره برای برکناری سرمربی با هم متفق شویم.
قرار بود این فصل دیگر خود خود واقعی استقلال را ببینیم، قرار بود از هفته اول و شکست دادن قهرمان یعنی تراکتور استارت بردهایمان را یکی پس از دیگری بزنیم، نه اینکه تنها بردمان تا 5 هفته ابتدای لیگ تنها همان بازی اول باشد و چهار بازی در حسرت برد دوم مان باشیم.
قرار نبود لیگ دو آسیا برایمان تبدیل به کابوس و عذاب شود، همان لیگی که با قهرمانی در جام حذفی پز حضور دوباره در آسیا را به رقیب دیرینه می دادیم و آنها را حسرت زده حضور دوباره در آسیا می شمردیم، اما چه اتفاقی افتاده، دو بازی آسیایی مان و دو شکست متوالی حاصل کارمان شد، طوری که دیگر خودمان روی کری خواندن حضور دوباره در آسیا را نداریم.
استقلال نه این فصل و نه فصل گذشته بلکه مدتهاست که دیگر پیدا نیست و این فصل ها تنها نام بزرگ خود را یدک می کشد والا نه در قامت مدیریت و نه در قامت کادرفنی روی نیمکت و نه بازیکنان درون زمین، هیچ کدام لیاقت خودشان را به حضور در باشگاه استقلال و پوشیدن پیراهن آبی و خوشرنگ آن ثابت نکردند.
استقلال مدتهاست که دیگر خودش نیست و به قول گفتنی گم شده است، آنقدر خود را گم کرده است و دیگر هیچ تیمی ترسی برای رویارویی با آن ندارد، اتفاقا تیم های حریف آرزویشان است که مقابل استقلال قرار بگیرند و از این تیم حداکثر امتیاز را بگیرند و این عذاب آورترین اتفاقی است که هوادار استقلال آن را به چشم خود می بیند و تجربه می کند و می شکند.

10 مهر 1404