باز هم امیدوارانه حرف زدیم و تیتر زدیم و نوشتیم اما انگار برای تیم استقلال هیچ چیزی فایده ندارد.
هفتمین بازی متوالی و باز در تهران توانایی شکست دادن چادرملو را نداشتیم، اتفاقا بازی عقب افتاده را توانستیم به تساوی بکشانیم تا در زمین خودمان از شکست دیگری فرار کنیم.
نه، فرصت دادن به این تیم فایده ندارد، این تیم پر از ستاره نمی تواند ببرد و این بزرگترین مشکل و ضعف است...
فرصت ها همین طور می آیند و می روند و استقلال یکی یکی آنها را پس می زند.
اصلا استقلال نباید خودش را با تراکتور و گل گهر و پرسپولیس مقایسه کند، اصلا استقلال نباید بگوید چون آنها نتیجه نگرفته اند پس خب ما هم نتیجه نگرفته ایم، پس همه تیم ها در یک سطح هستند و استقلال هنوز ناامید نیست.
آخر این چه استدلالی است، اتفاقا حالا و در این هفته ها که تیم های مدعی دیگر در حال امتیاز دادن هستند و فاصله استقلال با صدر جدول تنها ۳ امتیاز ناقابل (البته اینبار باید صراحتا و بی تعارف بنویسیم خیلی هم قابل) بهترین زمان برای یکی دو برد متوالی است تا از بحران خارج و نفسی به آرامی بکشیم.
استقلال امتیاز از دست می دهد و آخر فصل را نمی بیند و این را زمانی درک خواهد کرد که دیگر کار از کار گذشته و با صدر فاصله و اختلاف بسیار دارد و قید قهرمانی را زده است.
استقلال شاید هفت هفته است که در حسرت برد قرار گرفته است اما این طلسم نبردن باید به زودی از بین برود و تنها راه آن هم اعتماد به نفس و فهمیدن موقعیت کنونی است.
این درد بزرگ که هر هفته گریبان استقلال را گرفته است تنها و تنها درمانش نزد خود استقلالی‌ها است و کسی از بیرون قرار نیست آن را تزریق کند.
هر زمان استقلال متوجه این موضوع شد مطمئنا دوباره به روزهای اوج خود باز خواهد گشت، حال می پرسید چه زمانی؟ استقلال پاسخ آن را خواهد داد.

14 مهر 1404